Efkes een throwback naar zaterdagnacht 14 maart, een dinnerdate onder vrienden. Het was gezellig, het eten lekker en de alcohol vloeide rijkelijk (moet eens kunnen hè!) Een ongelukje was dus snel gebeurd, zo raakte Bram zijn hand onder een gietijzeren zware pot terecht met tot gevolg 4 breuken in zijn hand.

Hij moest geopereerd worden en zat in totaal 8 weken in het gips… Ik zeg het je, een ramp voor Bram. Hij kon niet deftig gamen, kon zijn eten niet deftig snijden, hij kon niet met de auto rijden,… enfin, hij voelde zich heel beperkt. Natuurlijk draaide dat molentje in zijn bovenkamer in overdrive!

Als partner heb je de neiging van te zeggen: “maar dat komt wel goed”, “alles komt in orde”. Euh, nee dus! Dat helpt hem niet… In het begin maakte ik die fout tot ik zelf ontdekte dat ik niet zeker wist of alles wel goed komt. Dus ik veranderde mijn aanpak en ging mee in zijn gedachtegang, wat wel een stuk beter was. Ik luisterde naar zijn bedenkingen, wat hem bang maakte en ging er in mee. Ik zei dat het echt als dikke vette ‘KAK’ moet aanvoelen dat je niet weet hoe het zal aflopen en dat ik het niet echt kan snappen hoe hij zich voelt. Hoe zijn wereld eigenlijk voor een groot stuk aan het instorten is.

Nu, het is niet enkel en alleen ik die zo’n “fout” maak. Ook mensen in zijn omgeving durven al rap eens te zeggen: “alles komt goed, je zal wel zien.” Maarja, hij denkt of zegt dan van: “Ma nee, tuurlijk komt da nie goe! Ik voel dat dit niet oké is, ik heb het verprutst.” Hij wordt ‘zot’ van de gedachte dat zijn hand nooit meer hetzelfde zal zijn, bye bye werk en drummen.. Hij denkt nu na over hoe zijn leven er zal uitzien na de revalidatie, moet hij ander werk zoeken? Zijn drum verkopen? Een nieuwe opleiding volgen? Ik probeer hem daarin wat te ‘kalmeren’. Dit zijn nogal impulsieve en drastische beslissingen. Na een paar minuten komt hij tot inzicht dat hij deze beslissingen niet zomaar zal nemen. En uiteindelijk (een paar dagen later) komt hij tot de conclusie dat hij die beslissingen zelfs helemaal niet zal nemen! Hoe impulsiviteit toch efkes het leven van iemand met een bipolaire stoornis kan overnemen hè…

Dus een gouden tip: ga mee in het verhaal van iemand met een bipolaire stoornis, ze hebben dat echt nodig! En het zinnetje: “het komt wel goed”, laat je best achterwege 😉