Haha, ik ging een kleine comeback maken… dat is dus een beetje mislukt 😁 maar ik heb daar een heel goede reden voor!

Het begon allemaal op een woensdagnacht, we hadden stevige ruzie gemaakt (lees: alle frustraties van de voorbije 3 maanden in corona-tijden bevrijd). Dan plots kreeg ik een ingeving: waarom vraag ik Bram niet ten huwelijk?

Oh my gosh, zou ik dit echt werkelijk doen? O ja hoor, de volgende morgen begon ik al te plannen en te zoeken naar een verlovingsring, niet makkelijk voor een man. Echt niet!

Oké bon, ik had ongeveer een plan klaar en Bram had geen enkel vermoeden. We gingen picknicken in Tiegembos, een gezellig bos/park niet ver van waar we wonen.

Het idee: Bram speelt graag gezelschapspelen en zei tegen mij op die befaamde woensdag dat hij graag Monopoly City wou hebben. Ideaal, daar kon ik dus de ring in verstoppen. Ik dacht nog even na over hoe en wat en kwam op het idee om een briefje te schrijven met “ik heb dan geen geluk in het spel, maar wel in de liefde” op, heel toepasselijk omdat ik nooit een spelletje win 😉

Op de hoogdag (21 juni) zochten we een picknicktafel op een mooi plekje in het bos. Ik gaf het ingepakte cadeau (hij wist natuurlijk al dat het Monopoly was, hij is veel te goed in cadeaus raden, een talent! 😅) en hij maakte het open. Hij begon al emotioneel te worden met dat spel en hij wist nog niet eens wat hem te wachten stond haha!

Hij legde het ongeopende doosje aan de kant en roefelde in de pionnen. Even later pakte hij het doosje en deed het open: “een ring?” En hij keek naar mij. Ik vroeg hem al bleitend (deuh) ten huwelijk, omarmde hem en hij zei al bleitend terug: “Ahja, ik zeg ja hè”.

Een schoner moment bestaat niet, ongelofelijk mooi en zo blij dat ik het gevraagd heb! Een nieuwe wind, een verdere stap in onze relatie en een zalig gevoel! Dat hij maar nog eventjes in de manische periode mag zitten en genieten 😊