Steun, support, backing, hulpverlening, bescherming,… noem maar op! Deze synoniemen zijn heel belangrijk en al zeker als je ze echt nodig hebt. Dat is juist wat ik in deze 4 jaar geleerd hebt: IK HEB STEUN NODIG.

Natuurlijk in het begin, februari 2016, ben je holderdebolder verliefd en zie je de slechte kantjes of scheve hoekjes van de andere persoon nog niet echt. Je zorgt ervoor dat je er elke keer piekfijn uit ziet als hij langs komt en denkt nog niet na over de toekomst. Maar daar botste ik met mijn neus al snel op de realiteit. “Dat is hier gene normale eh dat ik vast heb 😂”

Hij begon te vertellen over zijn depressie en hoe zwaar die periode was. Een luisterend oor biedend maar met de gedachte van: die periode is voorbij. Ha, niet dus. Het heeft toch wel echt een jaar geduurd vooraleer ik echt door had dat zijn depressie toch niet over was, ik begon op te zoeken en met hem hierover te praten en toen hadden we het ook allebei door: hier is iets meer aan de hand. Al snel kwamen de woorden: manische depressie naar voren. Akelig maar herkenbaar in alles wat ik las. Oke ja bon, hij heeft die stoornis, ja oké verder leven zeker?

Maar dat verder leven gaat niet van zo’n leien dakje natuurlijk, ik kende hem ondertussen al een jaar maar ik had toch het gevoel dat ik hem dan weer totaal nog niet kende. Hij had zoveel verborgen karaktertrekjes, talenten en bezigheden dat ik tot op de dag van vandaag nog elke dag verrast ben. Ik leer hem nog steeds elke dag kennen. Maar ik vind dit geen nadeel of geen “erg” deel in onze relatie, ik vind dit enorm boeiend en leerrijk. En dat vind ik zo mooi aan ons als koppel.

Maar zoals ik al zei, heb ik soms wat steun nodig. En ik ondervind door deze blog te schrijven, in enorm veel steun van iedereen krijg. De meeste van mensen die het dichtst bij mij staan, maar ook van mensen uit onverwachte hoek. Mensen die vragen hoe het met mij gaat, hoe het met ons gaat. En mannekes, dat doet echt deugd!! En ik ga er ook echt serieus en eerlijk op antwoorden. Als het echt niet gaat, zal ik dat ook zeggen en eventueel om hulp roepen. En dat is al een grote stap vooruit en ik vind dat zalig om te merken!

Maar de meeste steun komt toch van Bram zelf vind ik. We vechten samen tegen en maar je moet de stoornis ook kunnen omarmen. De stoornis maakt ook wie Bram is en daar ben ik ook verliefd op geworden, op wie Bram is. Hij is mijn held in dit verhaal en ik vind hem ongelofelijk dapper. Ondanks alle tegenslagen en het leven dat zo hard en onverdraagzaam kan zijn, kan ik als persoon zonder stoornis alleen maar respect voor hebben.