Als je in een relatie zit, ben je meestal elkaars boksbal. Je uit je frustraties op elkaar en dat is meer dan normaal. Bij ons is dit ook zo maar toch nog net ietsje anders.

Gisteren begon Bram tijdens het avondeten over het feit dat ik hem thuis in het huishouden teveel begeleid als een van mijn cliënten. Hij kan daar zeker gelijk in hebben, ik struggle nog wat met het “thuiskomen en alles van mijn werk loslaten” ding. Maar het ging niet alleen daarover, het ging over allemaal (in mijn hoofd) kleine dingen die volgens mij al lang opgelost waren.

Uiteindelijk, na een uur of 2, kwam het eruit. Hij was heel erg gefrustreerd op een collega, voor ondertussen al 3 dagen. Voor hem zijn dat 3 ellenlange dagen vol ellende, de emmer blijft maar vollopen en de laatste druppel viel gisteren. Zo mag ik die laatste druppel meemaken, en ik kan je verzekeren: het is een serieuze grote druppel.

Op dat moment luister ik gewoon, ik geef geen advies, ik stel geen vragen, ik zet mijn oren open en knik mee. En ik merk dat het helpt, dat hij alle frustraties eruit kan smijten en dat kan en mag ook naar mij. Het rare gewoon is, is dat hij eerst bepaalde irritaties tussen ons eruit smijt vooraleer hij aan het echte punt van zijn eigenlijke frustratie komt. En nu weet ik wel dat dat zo is, dat ik gewoon moet wachten tot het punt daar is en dan kunnen we verder.

Maar tot we aan dat punt komen, ben ik de boksbal voor alles en nog wat. Voor elke frustratie, irritatie waar hij al maanden mee zit en die misschien niets met ons of mij te maken hebben. Of kleine frustraties die groter gemaakt worden voor geen enkele reden. Maar dat is ook niet erg, zeker niet als we tot dat grote punt komen.

De boksbal zijn heeft volgens mij zowel nadelen als voordelen. Nadelen zijn dat het onverwachts is, je ruzie hebt om God weet welke reden, dat je perplex staat en soms niet weet over wat de ruzie nu feitelijk gaat. Maar ik zie dat hij mij vertrouwt en die dingen wilt delen met mij, met mij wilt en kan communiceren en dat zijn volgens mij de voordelen aan de boksbal zijn. Maar je moet het wel kunnen zijn, die boksbal. En er ook mee kunnen omgaan op dat moment.

Gisteren kon ik het aan, had ik de kracht om de boksbal te zijn. Om alles op te nemen en toch met een gerust hart te gaan slapen. Maar ook ik heb slechte dagen en kan het niet altijd aan om de boksbal te zijn, maar toch moet je er dan staan. Voor hem. En dat, beste mensen, is hard. Echt hard, je wilt helpen maar je kan niet of het werkt soms niet en daardoor voel ik mij soms nog slechter dan ik mij al voel.

Natuurlijk is Bram ook de boksbal voor mijn frustraties en ik ben maar al te blij dat hij dat kan zijn voor mij. Want soms komen er ook serieuze frustraties uit bij mij en moet hij deze meedragen. Dus dank aan mijn prachtig lief 😍