Ik schreef in een van mijn eerste blogs dat we, net voor de corona uitbraak, het onderwerp “naar de psycholoog” eens efkes besproken hebben. Hij vond het een idee, ik vond het een goed idee. Maar door dat hele gedoe mochten we natuurlijk geen afspraak maken, laat staan dat we iemand geschikt konden zoeken.

Nu, zo veel maanden later, bespraken we het nog eens. Omdat het echt nodig is, we! need! help! En dat is oke, het is echt oke. Ik geef het toe en hij ook, oef! (Ik had er een beetje schrik voor, eerlijk gezegd).

Het zit zo, hij wordt nogal op de proef gesteld op zijn werk en lijdt daar enorm onder. Het maakt hem onzeker en hij heeft dat niet graag. Hij is meestal (zeg maar altijd) zeker van zijn stuk en als hij onzeker is, is dat eigenlijk foute boel. Er zijn veel frustraties en die kan hij kwijt thuis, bij mij. Maar op een bepaald moment is dit niet meer gezond, hij praat constant over die frustraties en gaat er ook mee slapen (al zeker niet gezond!). Daarnaast zijn er ook frustraties naar mij toe die dan in een keer er allemaal uit moeten, dat is dan precies een stormloop aan kritiek. Dat gaat van dingen zoals de planten vergeten water te geven tot als ik bijvoorbeeld aan de Mcdonalds stop voor een frisse cola zero, dat ik dan niets voor hem meebreng. En dat vindt hij absoluut niet tof, hij brengt altijd iets mee voor mij en nu ben ik hem vergeten. Hij voelt zich hier dan heel brak (Dendermonds voor slecht) door. Dat ik zoiets vergeten ben, is voor hem a big deal.

Ik stelde voor dat hij eens zou uitvissen of er een arbeidspsycholoog was op zijn werk, misschien kan die helpen. Iemand van het bedrijf zelf en waar hij zijn werkfrustraties kan achter laten. Niet alles meenemen naar huis. Dus oke, dat is stap 1.

Stap 2 is om naar een psychiater langs te gaan en hem opnieuw te laten testen, dat hij een statuut in handen heeft. Wie weet kan hij daardoor makkelijk naar een psycholoog en wordt dat misschien ook wel terugbetaald! Want amai, dat is hier toch een groot probleem in België. Maar echt een probleem. Je bent maar een paar sessies terugbetaald, wie verzint er nu zoiets?! Een bipolaire stoornis is voor’t leven en niet voor even… Maar bon, later meer hier over!

Keep you posted!