Ik schrijf hier even een blogbericht gericht aan de studenten van HAN in Nederland. HAN biedt de opleiding ‘toegepaste psychologie’ aan. Voor hen maak ik graag tijd om hen een kijkje te geven in ons leven. Dit bericht wordt gedeeld op hun Instagram zodat de studenten dit kunnen lezen.

Onze situatie

Ik ben Flore, 25 jaar en begeleider voor mensen met een beperking. Ik heb al 4,5 jaar een relatie met Bram en wij wonen 1,5 jaar samen. Maar het is niet altijd even makkelijk. Bram heeft een bipolaire stoornis, als partner probeer ik ons leven zo makkelijk mogelijk te maken.

Waarom is dit nu zo belangrijk?

Wat ik jullie graag zou meegeven, is dat de omgeving van degene met een stoornis vaak vergeten wordt. Want het is vaak zo dat de persoon met een stoornis minder last heeft van de stoornis dan zijn partner, ouders, kinderen,… het is pas moeilijk als je langs de zijlijn toe kijkt hoe de persoon van een manie naar een depressie gaat. Als partner kan je weinig tot niets doen. Er zijn, dat is denk ik wel het belangrijkste. Een luisterend oor bieden. Maar als partner heb ik het soms even gehad met dat luisteren en wil ik ook eens alles vergeten. Dat lukt niet altijd. Ik kan bijvoorbeeld een heel slechte week hebben maar toch moet ik ervoor zorgen dat ik er sta en kan ik mezelf geen off day permitteren. Het is soms hard.

Hoe zit dat in België?

Persoonlijk vind ik dat er weinig steun is in België, zowel voor Bram als voor mezelf. Het is pas sinds enkele jaren dat er campagnes gehouden worden voor jongeren die met stoornissen kampen. Maar daar stopt het ook. Het is precies nog een taboe. Ook als partner krijg ik soms scheve blikken of vragen of ik het wel nog zie zitten. Of ik het wel aankan. En ik ben ook bang dat ze Bram zullen beoordelen, dat ze de symptomen van de stoornis als een last zien. Maar gelukkig hebben we hier een goeie familie en super goeie vrienden! En die steunen ons wel heel hard. Want dat heb je echt nodig. Maar België staat op dat vlak toch wel een paar stappen achter Nederland. Ook het zelfmoordcijfer is in België heel erg hoog, er wordt wel wat ingezet maar er is in het algemeen heel weinig begrip. Mensen willen precies niets horen over je problemen. En dat is heel jammer.

Waarom een blog?

Mijn doel is om mensen te bereiken met mijn verhaal en onze situatie. Eens een blog maken over iemand die samen leeft met iemand die een stoornis heeft. Want die hebben het dus ook moeilijk. Het was ook een probeersel om te zoeken naar lotgenoten, mensen die in dezelfde situatie zitten. Want mijn vrienden en familie bieden heel veel steun maar niemand kan zich volledig in mijn situatie inleven. Mijn bedoeling was om ‘uit de kast te komen’. En ik moet zeggen, het is goed uitgedraaid. Er is meer begrip en ik kan nu ook meer mijn hart luchten. Het schrijven helpt ook zeker en vast!

Tot slot

Als laatste wil ik jullie graag meegeven dat de omgeving van de patiënt enorm belangrijk is! Ik zal daar nog jaren op blijven hameren en ik blijf doorzetten. Ik wens jullie heel veel succes in jullie opleiding en latere job! Meer te weten komen over ons verhaal? Je kan mij terugvinden op mijn Instagram: partnersincrime_blog en op mijn blog: https://florecoeman.wordpress.com