Vorige week mochten we mee op citytrip in eigen land met een bevriend koppel. We bezochten Mechelen. Heel leuk en we hebben ons enorm geamuseerd! Maar toen zei Bram iets waar ik even van moest slikken.

We zaten te ontbijten in ons hotel op de laatse citytrip-dag. We waren aan het praten en de rest van onze verlofweek aan het bespreken. Toen zei Bram plots: “ik weet het niet goed, ik voel mij slecht. Ik weet niet waarom en het mag ook eigenlijk niet want ik heb het goed. Maar toch voel ik mij slecht. Ik zou eigenlijk gelukkig moeten zijn.”

Jah, hoe ga je daar op in? Ook dit is een bipolaire stoornis, mensen. Het denken dat alles goed gaat en dat je je goed ‘moet’ voelen omdat alles mee zit. Raar maar waar, dat is vaak niet zo. Het echt goed hebben en alles voor mekaar hebben, maar toch mentaal erdoor zitten. !Het hoofd wilt niet mee! Dat is iets.. iets wat ik niet aan iemand uitgelegd krijg hoe dat voelt om dat te horen. Als vriendin wil ik er alles aan doen dat hij gelukkig is en dat zijn hoofd mee wilt. Dat je denkt dat alles goed gaat en dan toch weer niet. Hij is op dit moment minder gelukkig, misschien wel ongelukkig. Ook ik schrik daar nog van, van dat plotse moment dat hij zegt: het gaat niet goed met mij. Je ziet dat dus niet hé! Allez, toch niet altijd.

Soms is het obvious dat hij zich niet oké voelt en dat het een sombere periode is voor hem. Maar nu had ik het niet meteen zien aankomen. En ik denk hijzelf ook niet. En dat maakt zo’n periodes extra lastig, voor hem maar ook voor mij. We zijn hier niet op voorbereid en weten ook niet onmiddellijk de gegronde reden. Maar moet er dan reden zijn? Ik vind eigenlijk van niet, maar hij wilt die reden wel weten (wat ik begrijp). Er is nooit 1 reden, het is eerder een opeenstapeling van frustraties en problemen die de druppel vormen en zo de emmer doet overlopen. Meestal zijn dit dingen die maanden lang aanslepen en niet verwerkt zijn. Het is ook moeilijk om dan al die problemen en frustraties te achterhalen en ze weg te werken. Onbegonnen werk! Dat lukt dus niet. Wat wel lukt, is problemen of frustraties die vaak terug komen, proberen weg te werken. Bijvoorbeeld: ik verwarm bijna nooit de oven voor als ik mijn gerecht in de oven wil steken. Meestal zet ik het gerecht er onmiddellijk in. Bram vindt dat de oven wel voorverwarmd moet worden en dat wordt een frustratie. Maanden later kwam die frustratie tot uiting en kon ik daaraan werken. Sindsdien verwarm ik de oven meestal voor 🙂

Dit lijkt voor mij een kleine frustratie, maar voor hem is dit a big deal. Deze hebben we makkelijk kunnen oplossen. Maar veel frustraties zijn natuurlijk veel groter dan dit en die zijn veel moeilijker om weg te werken.

Toen hij zei dat het slecht ging, adviseerde ik om toch eens langs te gaan bij de huisdokter en dit te melden. Zo staat hij een stap verder op zoek naar hulp. Want dat proces verloopt nogal moeizaam.