Ik had gehoopt dat ik hier rapper na het eerste blogbericht van “op zoek naar hulp” over kon schrijven, maar helaas. Ik slaakte deze week naar enkele familieleden en vrienden een noodkreet uit toen ze vroegen hoe het met mij ging. Ik zag dit als een kans om niet gewoon “alles gaat goed” te antwoorden. Het was tijd om te zeggen dat het lastig is en dat het soms echt niet meer te doen is.

En hoe komt dat nu, dat het zo lastig is?

Awel eh, Bram zit al sinds juni/juli in een depressieve periode en geraakt er maar niet uit. Elke week is er wel eens een slag van de hamer die hem zo moe en moedeloos maakt. Minstens een dag per week heeft hij een grote offday, dan wilt hij gewoon dat de dag zo snel mogelijk voorbij is. Gaan werken lukt omdat hij dat graag doet en zich volledig kan geven. Maar het is vooral in het weekend lastig. Zeker nu met corona en we niet veel mogen doen. Hij mag niet gaan repeteren, niet veel mensen zien en gewoon zijn vrijheid die beperkt wordt. Dit geldt natuurlijk voor iedereen, begrijp mij niet verkeerd. Maar voor iemand die in een depressieve periode zit, is dit wel echt heel hard. Ook omdat we geen vooruitzicht hebben, niemand weet wanneer het stopt. Ik weet soms echt niet meer wat te doen om hem op te beuren, of om het juiste te zeggen.

Ik doe ook maar wat..

Vrijdagavond heb ik een “toegifte” gedaan. Ik heb een spel gespeeld waarvan ik dacht nooit te spelen haha. Het heet “magic the gathering”, het is niet echt een gezelschapsspel maar een trading card game. Eigenlijk totaal niets voor mij, maar om toch een smile op Bram zijn gezicht te toveren, liet ik me in het spel onderdompelen. Niet zo’n heel gemakkelijk spel en alles moest nog uitgelegd worden. Maar ik zag hem genieten en dat is het belangrijkste. Dit is een “toegift” die jammer genoeg maar even werkt, dit is niet iets wat hem uit de depressieve periode kan redden. Het vergt tijd en moeite, ruzies, praten, discussies en huilbuien. Het is niet normaal maar het is er, dus moeten we er tegen vechten.

Hulp, help!

Bram ging onlangs naar de huisdokter om zijn verhaal te doen. Niet om aan antidepressiva te geraken, maar gewoon om geholpen te worden. Om te vertellen dat het slecht gaat en hij heel diep zit. Dit is een stap, een besef dat het niet goed gaat en dat hij schreeuwt om hulp. Jammer genoeg bleef het bij praten en werd hij niet geholpen. Lees in mijn volgend blogbericht het ganse dokterverhaal. Ik hoopte op meer hulp, Bram hoopte op meer hulp. Hij stuurde mij berichten dat het geen zin had om te schreeuwen naar hulp, want hij kreeg ze niet. Hij wou nog even in de auto blijven zitten voor hij naar huis kwam, logisch toch? Je moet eens inbeelden dat je beseft dat het niet goed gaat, je dit toegeeft en zelf beslist om er iets aan te doen. Ik vind dit ongelofelijk sterk! Om dan het deksel tegen de neus te krijgen, djeezes!

New plan

Een nieuw plan. Ik kreeg van vrienden en familie advies en tips, waarvoor dank! Blijkbaar kan je naar een psycholoog gaan zonder doktersvoorschrift. Daar gaan we nu dus naar op zoek. We moeten het dan maar zelf weten uit te zoeken. Die corona doet er natuurlijk niet veel goed aan. Het wordt een moeilijke zoektocht, maar wel een broodnodige queeste. Yes we can, zeker?!