Hey allemaal! Vandaag schrijf ik een moeilijk bericht. Over iets wat ons al weken bezig houdt. Iets wat ons leven aanttast, van allebei. Alleen wel op een andere manier. Eerst en vooral wil ik duidelijk maken dat Bram hier volledig achter staat, hij kwam zelf met het idee af om hierover te schrijven. Ikzelf vind het nogal zwaar om hierover te schrijven omdat er een oordeel zal geveld worden over Bram en dat is het laatste wat ik wil.

Even een situatieschets. Bram zit sinds de zomer in een depressieve periode. Aan wat merk ik dat zoal?

• Verminderde affectie
• Geen zin meer om te drummen
• Meer in de zetel liggen
• Minder contact met vrienden en familie opzoeken
• Mindere eetlust
• Geen zin meer om iets te doen

En dat alles begint te wegen, zwaar te wegen. We zijn december en het gaat al een paar maanden minder goed. De laatste weken gaat het zelfs slecht. Ik kan wel zeggen heel slecht. Ik was er al even van overtuigd dat hij geholpen moest worden. Sinds vandaag beseft hij dat hij hulp nodig heeft. Dat hij het zelf niet meer kan oplossen.

De boem!

Het volgende wat ik hier wil meedelen, is iets wat ik persoonlijk enorm moeilijk vind. Ik drop even een bommetje. Iets wat niet iedereen weet over Bram en al zeker niet hoe ernstig zoiets moet genomen worden. Ik schrijf hierover om eerlijk te zijn en om dat taboe te doorbreken.

Door zijn bipolaire stoornis heeft Bram nood aan iets om zijn gedachten, die steeds routeren, stil te zetten. En die nood is jammer genoeg alcohol of medicatie. Dus ja, Bram misbruikt soms alcohol. Maakt dit van hem een verslaafde? Nee. Helemaal niet. Waarom niet? Omdat hij enkel rust in zijn hoofd wilt. Als hij kan werken, heeft hij daar geen nood aan. Enkel als hij thuis zit en de tijd heel traag voorbij gaat.

Momenteel zitten we samen in quarantaine omdat ik positief getest ben op corona. We zitten in een heel slechte situatie. We kunnen niet naar buiten en Bram mag niet gaan werken. Voor hem is quarantaine een hel! Hij zit gewoon maar te wachten tot hij terug mag gaan werken. Dat zorgt ervoor dat de drang naar middelen enorm hoog is! Hij snakt naar rust in zijn hoofd. Iets wat lassen en werken normaal gezien doet. Maar nu zit hij thuis, niets te doen. Wachten tot hij zich weer nuttig kan maken. Alcoholmisbruik is hier dus een groot probleem. Een groot probleem als in: we hebben een alternatief nodig. En wel zo snel mogelijk.

Ik weet dat ik met dit schrijven wat wenkbrauwen zal doen fronsen. Om er een paar voor te zijn: ja, ik ben nog steeds heel gelukkig met Bram. Ja, het is nog steeds de man van mijn leven. En ja, ik zal volgend jaar met hem trouwen :)! Alleen is ons leven niet makkelijk. En hebben we nu eenmaal grote problemen die we moeten trotseren. Maar dat maakt het boeiend en hebben we echt heel veel aan elkaar. We zijn een sterk koppel en ik weet dat we het wel zullen halen.

Maar onthoud goed: Bram is absoluut geen alcoholverslaafde. Hij heeft een probleem met alcohol, ja. Maar dat komt in orde van zodra hij de juiste hulp krijgt. Wat die hulp is, weten we zelf ook nog niet. Er is een afspraak gepland met de psychiater. Hopelijk kan zij Bram verder helpen naar een oplossing. Tot 6 januari moeten we dus vechten en strijden om die drang naar middelen te verminderen en de donkere gedachten tegen te gaan.

Dit was mijn bom en ik ben er trots op! Trots dat ik dit durfde delen met jullie. Maar lieve vrienden en familie: laat dit niet wegnemen dat Bram ook gewoon eens eentje kan en mag drinken en dat dit geen probleem is. Maar dat het op dit moment wel een probleem vormt wegens het diepe dal waar hij zich momenteel in bevindt. Ik hoop dat ik hier vooral een eerlijke kant heb kunnen tonen van iemand met een bipolaire stoornis. En dat het heel hard kan zijn. Dat we geen gewoon koppel zijn, en we tegen veel demonen moeten vechten. Maar dat we heel bijzonder zijn samen. En eerlijk? Ik zou voor geen goud in de wereld willen wisselen van man!

Vragen, opmerkingen of bedenkingen? Let me know!