Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Hoe komt dat? Ik had er even mentaal geen tijd voor. Het is al lastig genoeg om alles te verwerken, laat staan om daar dan nog wat blogs over te schrijven. En de juiste woorden vond ik ook niet. Maar bon, hier zijn we met een nieuwe!

Na de boem

Na het bommetje gedropt te hebben, is er enorm veel steun betuigd geweest. Waarvoor grote dank. Echt niet normaal hoe ik iedereen moet bedanken voor de berichtjes, de virtuele knuffels, de babbels,… Het deed enorm veel deugd om dat te voelen. Om te voelen dat ik niet alleen ben. Ik zat bijna op het einde van mijn Latijn en misschien was de boem wel een hulpkreet naar steun. In ieder geval, het deed me goed. Natuurlijk waren er ook – mijn mama bijvoorbeeld 😉 – die in paniek waren. Of ik het wel allemaal aankan? Of ik het wel nog zie zitten? En of ik wel besef dat het voor de rest van mijn leven is? Ja, ja en ja! Dat zijn en blijven mijn antwoorden op die vragen. Sowieso. Ik weet ondertussen al 5 jaar dat Bram mentale problemen heeft en dat dit blijvend is. Voor de rest van ons leven. En ja oké, ik heb natuurlijk ook momenten dat het te veel is. Maar daar geraak ik wel bovenop. Dat komt wel goed. Moet ook.

Behandeling

Bram gaat nu sinds eind november naar de psycholoog. De eerste keer alleen, de rest van de sessies was ik altijd mee. Maar dit is niet voldoende. Met praten alleen lukt het niet. Ik mailde en belde alle ziekenhuizen in de buurt om een afspraak te maken bij de psychiater. Het verdict: pas na 2 of 3 maanden kon er een afspraak gemaakt worden. SHIT! Zo lang wachten?! Wat nu?

Gelukkig kreeg ik antwoord van het psychiatrisch centrum in Menen. Daar was een afspraak vrijgekomen. Oef! Ik had hoop.

Een beetje later werd mijn hoop in de vuilbak gegooid. Ik kreeg corona en zo moesten we allebei 10 dagen in quarantaine. Bye bye afspraak. Want die viel natuurlijk recht in onze quarantaine. Hoe die quarantaine verliep, kan je lezen in Boem.

Het enige wat de psychiater kon doen, was wat praten met Bram via de telefoon. Bram had gehoopt, na zijn verhaal te doen, op een tijdelijke oplossing. Die kwam er niet. De psychiater nam aantekeningen en houdt ze bij tot er een echte afspraak komt. De afspraak werd verplaatst naar januari, wat op zich wel oké was. Maar dan werd ook deze afspraak geannuleerd wegens het werk van Bram. En hopla opnieuw een domper. Hoop weg. Ik was het even allemaal verloren toen ik hoorde dat de afspraak geannuleerd moest worden. Toen had ik echt het gevoel dat we nog een zeer lange weg tegemoet gaan. Dat het nog niet gedaan is en dit nog maanden zal aanslepen.

Houd ik het nog vol?

Misschien een vraag die jullie zich afvragen. Kan hé, ik weet het niet! Wel, het is een zeer lastige periode geweest. Ik merk dat ik nu heel snel op mijn paard zit en alles aan het verwerken ben. Ook dat is zorgen voor iemand. Ik geef toe dat ik mezelf wat vergeten ben vorige maand. Dat wil ik nu goed maken. En dat gaat ook lukken. Bram moet voor zijn werk 4 weken in Nederland gaan werken. In de week gaat hij op hotel en in het weekend komt hij naar huis. Eerlijk? Het is toch een soort last die van mijn schouders valt. Even de zorg aan de kant zetten en op mezelf focussen. Natuurlijk ga ik hem missen maar ik denk dat het voor ons allebei niet slecht is om eens wat apart te zijn. Om alles wat er gebeurd is een plaats te geven en ons op andere dingen te focussen. Dus, komt goed!