Bram gaat 4 weken op uitslaap in Nederland. Dat wil zeggen dat hij tijdens de week 12 uren per dag werkt en op hotel gaat. In het weekend komt hij naar huis.

We zitten in week 3 van de 4 en we voelen allebei dat het zwaar begint te worden. Voor hem zowel fysiek als mentaal. Voor mij enkel mentaal. Ik begin hem en zijn aanwezigheid enorm te missen. Maar… ’t is bijna gedaan!

Raar om te zeggen maar de uitslaap kwam op het juiste moment. We zaten er allebei heel erg door en hadden afstand nodig. November en december waren niet onze favoriete maanden van 2020. Vooral ik had het heel lastig. Er waren te veel dingen gebeurd en ik moest dat allemaal verwerken. De eerste week van de uitslaap voelde ik rust, opluchting en de enorme last op mijn schouders, verdween. Mijn zorg was weg en ik kon op mijn gemak zijn thuis. Ik was even geen “mantelzorger” maar gewoon Flore en dat deed zó veel deugd.

Al die weken alleen zijn natuurlijk goed om na te denken, te reflecteren en het jaar 2020 eens grondig te analyseren. En ik moet zeggen dat het een top idee was om te doen.

Ik ontdekte dat ik eigenlijk al van maart 2020 bezig was met ondersteunen, begeleiden en Bram op nummer 1 te zetten in plaats van mezelf. Nu voel ik dat, dat ik al een jaar bezig ben met intens zorgen zonder aan mezelf te denken. En ja oké, je kan zeggen: is dit wel nodig? Maar ja, dat vond ik wel. Achteraf heb ik ook geen spijt dat ik mezelf wat vergeten ben maar nu wil ik het veranderd zien. En Bram ziet dat ook zo. Hij was degene die zei dat ik meer aan mezelf moest denken. Maar ik wilde niet echt luisteren. Daar breng ik nu verandering in. Ik wil meer hulp en beroep doen op andere, al dan niet, professionele mensen. Meer van mezelf afschuiven en niet te veel last op mijn schouders nemen.

Als eerste diende ik een aanvraag in tot erkenning als mantelzorger. Zelf vind ik dat heel belangrijk. Eerst en vooral om die erkenning te hebben, dat het normaal is in onze situatie dat ik echt zorg voor Bram. En ten tweede om meer rustdagen voor mezelf in te plannen, want dat is nodig. En nu durf ik dat te zeggen. Ik ben 25, werk als begeleider maar niet voltijds en zorg voor mijn geliefde. Waarom ik niet voltijds werk? Omdat dit niet haalbaar is. Ik kan niet 38 uren begeleiden en dan thuis opnieuw ondersteuning bieden. 30 uren is ideaal voor mij en ik ben daarvoor niet beschaamd om dat toe te geven.

Als tweede heb ik mij voorgenomen om meer open te zijn naar Bram hoe ik de hele situatie ervaar. Dat is moeilijk en lastig omdat Bram niet beseft hoe hij soms anders is en wanneer hij naar beneden aan het glijden is. Afgelopen weekend vertelde ik hem, met een bang hartje, dat hij mij als lief “too much for granted” neemt. Ik voelde dat hij minder moeite deed. Maar dat steek ik voor het grootste deel op zijn depressieve toestand. Zelf vond ik dat nogal zwaar en “grof” om toe te geven maar het is zo. En hij ging daar volledig mee akkoord, een pak van mijn hart! Toen ik het zei, vond hij dat zelf ook en besefte hij dit. Wow!

We zijn een nieuw jaar, dus tijd om de dingen anders aan te pakken. Ik wil meer schrijven, meer taboes doorbreken en meer vechten voor erkenning van ons! We gaan ervoor!