De laatste nacht alleen. Bram zijn project in Nederland is afgelopen en komt weer naar huis. Eerlijk? Het zal wat raar doen denk ik. 4 weken lang heb ik alleen geleefd en geslapen. Deed het eens deugd? Ja! Maar het is nu wel tijd om terug samen te zijn en samen te leven.

Ben ik bang?

Angst is iets heel raar. Iets wat je soms moeilijk kan omschrijven. Ik ben niet echt bang of angstig om opnieuw alle dagen samen te zijn en in hetzelfde stramien te hervallen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik wel schrik heb dat de grote problemen opnieuw de kop op steken. En daar moeten we iets aan doen, vind ik. We moeten ervoor zorgen dat het alcoholmisbruik onder controle blijft, dat er opnieuw naar de psycholoog wordt gegaan en dat het proces naar het zoeken van de juiste hulp zich verder zet. Ik heb daar zeker vertrouwen in, maar ik ben ook niet naïef. Er zullen altijd problemen zijn en die zullen we blijven oplossen. En de problemen die er nu zijn, zijn in mijn ogen wel groots en zeker nog niet voorbij. Maar ik heb hoop dat het na deze periode beter zal gaan en we elkaar wat terug vinden.

Analyseren

Wat ik de afgelopen 4 weken vooral gedaan heb, is alles analyseren. Eens alles op een rijtje gezet. Zo kwam ik tot de conclusie dat november en december voor mij een ware hel was. Het was overleven en dat voel ik nu wel. Ik had de weken apart echt nodig. Ik had rust nodig en er was een hoge nood aan me-time. Vroeger geloofde ik daar niet echt in, in dat me-time gedoe. Maar ik moet toegeven, het doet wel echt eens deugd haha! Ik heb vooral genoten van het zorgeloze. Ik moet niet elk moment van de dag bezig zijn met Bram en hoe hij zich voelt. Vanaf nu ga ik proberen dit ook meer los te laten als hij terug is. Mij minder opjagen in bepaalde dingen en gewoon eens aan “go with the flow” doen. Want ik merk dat ik al bijna een jaar alles in teken stel van de stoornis en dat is niet gezond. Verbetering is op komst!

Keep you posted!