Bram werd 12 dagen opgenomen op de psychiatrische afdeling in AZ Groeninge in Kortrijk. Ik vertel zijn en mijn verhaal dag per dag. Ik vind het belangrijk om die periode uitgebreid te bespreken. Zo hebben jullie een inkijk in de wereld van de psychiatrie.

Dag 1 was een speciale dag. Bram heeft net zijn eerste nacht op de crisisafdeling doorgebracht. Na een zware en eenzame nacht ontwaakte Bram in een kille, witte, lege kamer. Hij had het moeilijk. De crisis was voorbij en de verpleegkundigen spraken van een blijvende opname. Zag Bram dit zeten? Nope. Hij is graag voorbereid en wilt graag weten wat er komt. Maar dat konden de verpleegkundigen en dokters niet vertellen, tot zijn grote frustratie.

Dus dat was al een no go voor hem om voor een opname te kiezen. Een tweede moeilijkheid was dat hij schrik had om opgesloten te zitten en niets om handen te hebben tijdens de opname. Hij dacht aan films en series waar psychiatrische instellingen gruwelijk afgebeeld worden. Dus in zijn hoofd genoeg redenen om naar huis te gaan. De verpleegkundigen en dokters hadden geen plaats voor een gedwongen opname. Dus belden ze mij op.

Aan de telefoon kreeg ik te horen dat ik best naar het ziekenhuis kwam om Bram te overtuigen in opname te gaan. Naar mij zou hij luisteren, dachten ze. Ik ging dus langs in het ziekenhuis en probeerde hem te overtuigen. Ik had al wat meer vat op hem en kon op hem inpraten. Natuurlijk snap ik dat hij schrik heeft en dat hij voorbereid wilt zijn. Daarom praatte ik toch ook even met de verpleegkundigen. Ik vroeg of ze toch niet wat meer uitleg konden geven.

Een zeer vriendelijke verpleegkundige kwam binnen en gaf uiteindelijk toch wat uitleg. Ze zei dat er therapiesessies georganiseerd worden en dat hij individuele begeleiding zou krijgen. Ook antwoordde ze duidelijk op zijn vragen en dat stelde hem al meer gerust. Samen met de verpleegkundige en de dokter overtuigen we Bram en ging hij akkoord.

Een procedure werd opgestart en de verpleegkundige van de afdeling “De Dam” kwamen langs voor een opstartgesprek. Zij beslissen dan samen met de dokters of Bram in aanmerking komt voor het programma. Gelukkig werd hij goedgekeurd en kon hij al diezelfde dag blijven in opname. Ik kan niet omschrijven welke last er van mijn schouders viel. Yes, hij wordt geholpen!

Een halfuur later kwam het besef dat ik hem effectief “binnen steek”. Een schuldgevoel overvalt mij. Shit. Gaat dit echt gebeuren? Laat ik mijn man achter in de o zo gevreesde psychiatrie?! Oh ja, toch wel.

Mijn verstand nam gelukkig de bovenhand zodat ik mijn emoties onder controle kon houden. Ik kan nu niet in elkaar vallen en laten zien dat ik het er moeilijk mee heb. Ik moet er zijn voor Bram, hij heeft dit meer dan nodig. Ik mocht gelukkig mee naar de afdeling en bleef daar nog een uur of twee. Daarna moest ik naar huis vertrekken, alleen. Helemaal alleen. Vreselijk.

Eenmaal thuis ben ik beginnen wenen en wenen en wenen. Alles van de afgelopen 24 uur moest eruit. “De eerste avond is de moeilijkste.” zei ik tegen mezelf. En ja, dat was het ook.