23 juni 2022: tijd om de mantelzorgers in de bloemetjes te zetten.

Gisteren was ik aanwezig op het evenement ‘Kom op adem’ van Steunpunt Mantelzorg. Het was een dag georganiseerd voor mantelzorgers. We konden luisteren naar Manu Keirse over levend verlies en hoe we dit als mantelzorger ervaren. Daarna kwamen de cijfers uitgebreid aan bod: wist je dat 1/3 mensen in Vlaanderen mantelzorger zijn? En dat er eigenlijk nog veel meer mensen mantelzorger zijn maar dit niet weten? Zotte cijfers!

In de namiddag mochten we een sessie kiezen. Ik koos voor draagkracht versus draaglast. Hoe kan je aan zelfzorg doen? Wanneer en aan wie kan je hulp vragen? Heb je professionele hulp? En ga zo maar verder. Ik kreeg het warm en ik kon mij niet meer concentreren… Hulp, wij? Waar, wanneer, hoe? Er kwamen verhalen van mensen die hulp kregen van verpleegkundigen voor hun zieke ouders, poetshulp bij dementerenden, premies vanuit Vlaanderen,… Het was alsof deze verhalen op mijn schouders belandden en ik almaar naar beneden zakte door de grond. Ik kon geen verhaal delen, ik kon niet zeggen hoe gelukkig ik was met financiële hulp, ik kon niet delen hoe wij geholpen werden. Het enige wat er is van hulp is een psychiater waar Bram om de paar maanden langs gaat en een dure 80 euro betaalt. That’s it. PUNT

Ik was enorm gefrustreerd en ik voelde mij plots enorm down. Ik was de jongste van de groep en ik zorg voor iemand die een psychische kwetsbaarheid heeft. Ik kon mij niet vinden in de verhalen van de andere en dat raakte mij diep. Daarom sprak ik iemand aan van de organisatie om mijn verhaal te doen. Ik had een sprankeltje hoop dat we ergens recht op hadden, maar dat was niet het geval. We vallen door de mazen van het net. Bram is te zelfredzaam, gaat gaan werken en verdient daarmee een loon. Dus met andere woorden: niet ziek genoeg in de ogen van de overheid of andere hulpdiensten om recht te hebben op hulp. Het enige wat kan, is om de hulp zelf te betalen. Net zoals iedereen.

Ik dacht dat de bal zou gaan rollen nadat Bram in opname ging. Maar alles is hetzelfde als voordien. Geen extra hulp, geen dringende hulp, geen ademruimte en niet weten hoe ik hem kan helpen. We zijn 6 maanden na opname en het is alsof er niets gebeurd is. Alsof er geen opname was, het leven gaat weer zijn “gewone” gangetje en wij moet dit maar zien te overleven.

Dus ja, dag van de mantelzorger. Met dezelfde kopzorgen als vorig jaar en niet weten wat de toekomst zal brengen.

Ik eindigde de ‘Kom op adem’-dag met de woorden: “Het komt wel in orde.” Positief blijven is de boodschap!