Geplaatst op

Mantelzorger

23 juni 2021, dag van de mantelzorger. De eerste editie dat ik mezelf mantelzorger noem, de eerste keer dat het echt doordringt en de eerste keer dat ik het echt besef.

‘Mantelzorger ben je als je op regelmatige basis zorgt voor een partner, ouder, een kind, schoonouder, een buur of een vriend die omwille van ziekte, handicap, ouderdom, psychische kwetsbaarheid of een verslavingsproblematiek extra zorg nodig heeft.’

Mantelzorger betekent specifiek voor mij: er zijn. Hem overeind houden, troosten, zijn rots in de branding zijn, helpen overleven. Nu zou je denken, doet elke partner dit niet? Ja, sowieso. Maar bij ons is dit elke dag, 100%. Elke dag is er wel een situatie waar er ‘gemantelzorgd’ moet worden. Het uitstralen van rust naar hem is een heel belangrijke. Lukt mij dit elke dag? Ma nee gij, tuurlijk niet. Maar ik probeer, ik leer en zo gaat het dag na dag vlotter en beter.

‘Er zijn’ betekent zowel mentaal als fysiek. Elke minuut van de dag. Hem oppeppen tijdens een werkdag, Bram opvangen thuis na een zware werkdag, jep gebeurt regelmatig. Daarnaast naar de winkel gaan, eten klaarmaken, het huis kuisen, de was doen,… moet ook allemaal gebeuren. En pas op, ik doe dat met de grootste liefde die er bestaat. Maar ook ik ben aan het verdrinken. Stilletjes. Ik probeer zoveel mogelijk zelf te doen en te dragen en dat lukte wel. Maar nu komt onze trouw erbij kijken en it is just too much.

Ik ben mezelf opnieuw aan het vergeten en alles staat op nummer 1 behalve mezelf. Niet goed, ma bon. De wereld blijft draaien. We komen er wel. Toch? Daarom dat het heel veel voor mij betekent dat er zo’n dag bestaat, dat de mantelzorger eens in de media komt. Want niet alleen de persoon in nood heeft het zwaar, ook zijn omgeving heeft het zwaar te verduren. Je moet ervoor openstaan en het zowel fysiek als mentaal aankunnen. Maar zoals eerder gezegd: ’t is met de allergrootste liefde die er bestaat, gedaan!

En er is goed nieuws op komst. Een eerste afspraak omtrent de test op ADHD is er!!! Dus allez, dat geeft een enorme boost. En ook meer rust, voor even dan toch. We zijn er nog lang niet en zorgen is voor het leven, dat weet ik.

Mezelf mantelzorger noemen is ook heel belangrijk. Maar daarnaast blijf ik ook bijna-vrouw-van en dat is het belangrijkste, voor de rest van mijn leven ♡

Bij thuiskomst stond er een bloemetje op tafel, geschonken door Bram. Wat kan liefde schoon zijn. Wat kan zorgen schoon zijn. Wat kan hij zo schoon zijn.

Geplaatst op

Aandringen, blijven aandringen

Ken je dat? Je stuurt mails, pleegt telefoontjes en niemand antwoordt of lijkt je te willen helpen? Awel ja, dat ondervinden wij dus voor psychiatrische hulp.

Jeja, ’t is echt waar. Na de afspraak van Bram bij de psychiater (16! april), kreeg hij niets meer te horen. Zou ze na 3 weken iets laten horen? Jep. Heeft ze dit effectief gedaan? Ha, nope. We hebben haar 4 weken gegeven om contact te zoeken, daarna heb ik het heft in handen genomen en contact beginnen zoeken in naam van Bram. Waarom doe ik dit? Omdat hij de kracht en moed niet vindt dit zelf te doen. Hij heeft hulp gevraagd en gezocht, de drempel om dit nóg eens te doen is gewoonweg te groot. Als mantelzorger neem ik die taak op mij. Ook omdat ik weet dat het anders zou blijven aanslepen.

Dus ik maar mails sturen en telefoons plegen naar het psychiatrisch centrum. Natuurlijk word je eerst doorverbonden met het medisch secretariaat. Zij weten niet veel meer dan je zelf eigenlijk al weet. “We zullen het morgen doorgeven aan de dokter, mevrouw”. Ik ben dan nog een geduldige die een week wacht op verdere informatie. Geen avance, geen feedback. Ik beslis een mail te sturen met de aandrang dat het enorm dringend is. 5 dagen later, nog steeds geen antwoord. Wat moet ik eigenlijk doen om antwoord te krijgen?

Bram besliste deze week zelf eens te bellen. Hij werd doorverbonden met een medewerker die mensen test op ADHD. “U staat op een wachtlijst, meneer”, kreeg hij als antwoord terug. Ahja, tof om dit na bijna 3 maanden te weten te komen! Jesus Christ zeg.

Maar oké, die test is nu ook niet echt van levensbelang. Wat wel van levensbelang is, is dat er dringend een nieuwe consultatie moet plaatsvinden. Het gaat niet zo goed en het lijkt er op dat daar niet snel verandering in komt. Jammer genoeg. Dus: hulp is enorm noodzakelijk, maar jah ze moeten hem nog willen helpen ook. Ik mailde nog maar eens met alle uitleg die nodig is en een enorme luide kreet naar hulp. Tot op vandaag heb ik nog geen antwoord gekregen. Nu, ik weet niet goed wat je precies moet doen als de hulp zo dringend nodig is. Want hier in België moet je het hele internet af zoeken naar correcte informatie. Waar moet je in godsnaam naartoe om hulp te krijgen?? Ik spreek dan over hulp in 2de lijn, dus een stap verder dan een psycholoog.

Ik dacht: oké, Bram gaat naar een consultatie. Hij zit dan in het systeem en de trein kan langzaamaan vertrekken. Waarom ben ik toch zo naïef? Waarom dacht ik dat we vertrokken waren? We staan nog nergens. Dus please, België, doe er iets aan! Maak hulp toegankelijker en vrijer. En jah wachtlijsten, da’s iets moeilijk. True story. Maar waarom wordt er niet gekeken als iemand zo diep in de put zit?

Ma bon, genoeg geklaagd en gezaagd zeker? Ik wou dit even kwijt en laten zien dat hulp zoeken én vinden hier niet zo evident is.

Geplaatst op

Amsterdamn

Je leest het goed, een blog over Amsterdam! Op uitnodiging van David Mangene, een man met een plan, mocht ik voor zijn podcast naar de grootste uitgeverij van Nederland voor non-fictie boeken! Holy shit! Hoe zot is da?! Hier vind je de link naar de podcast. Je kan ook via Spotify luisteren: How to not kill yourself episode 20.

Ik was mega enthousiast en telde de dagen af tot 19 april! Bram en ik maakten er naar Amsterdam een gezellige roadtrip van. Een trip van meer dan 6 (!) uren, heen en terug weliswaar haha! We zetten de radio aan en zongen soms luidkeels mee. Een roadtrip is ook hét ideale moment om veel met elkaar te praten. Dat deden we dan ook. En het was super gezellig!

Natuurlijk vroeg ik aan Bram of er zaken waren die ik niet mocht delen met de wijde wereld, maar die waren er niet. Ik mocht mezelf open en bloot geven! Het idee alleen al om zo open te zijn, vond ik enorm spannend.

Podcast

De podcast, geleid door David en zijn producent Esther, is er een waar alles op tafel gegooid wordt. No taboos. De podcast is naar zijn boek, “How to not kill yourself”, genoemd.

Ik stapte binnen in een huge gebouw met zeer klamme handen. Het onthaal stuurde mij naar boven waar ik even kon wachten. Uit nervositeit maakte ik wat selfies om op mijn Instagramverhaal te posten. Flore die selfies neemt? Dat wil zeggen dat er hier iemand zeer zenuwachtig is…

David kwam de trap op en ik merkte meteen dat het een heel sociale en open kerel was. De zenuwen vielen van mijn schouders en ik had er niet normaal veel zin in!

David vroeg mij, voor we eraan begonnen, of er dingen zijn waar ik het zeker niet over wilde hebben. De woorden: “Nee, die zijn er niet.” rolden nogal makkelijk over mijn lippen. Maar ik heb er geen spijt van, in tegendeel. Ik ben nog nooit zo open geweest en dat deed deugd.

Wall of books

Na de podcast mocht ik wat boeken uitkiezen. Ik koos voor mezelf 2 boeken. “De kracht van kwetsbaarheid” en “De bron”. David gaf Bram “Feel”, een boek over het leven van Robbie Williams. Deze kampt trouwens ook met depressies en angstenstoornissen. Daarnaast kreeg ik ook het eigenste boek “How to not kill yourself” van David, gesigneerd en al!

Genoeg geschreven, tijd om te luisteren! Het gesprek duurt 43 minuten. Hieronder vind je de link.

Podcast

Ik wens jullie heel veel luisterplezier en ik hoor graag jullie meningen en bedenkingen!

Geplaatst op

Onstabiel

Weet je wat het soms zo moeilijk maakt? Niet de problemen met alcohol, niet de zweetbuien, niet het besef dat soms eens ontbreekt,… maar wel het niet weten hoe elke dag, elke week zal verlopen. Momenteel is alles zó onstabiel dat we niet weten wat de dag zal geven. En dat, lieve lezers, is onwaarschijnlijk lastig.

1 jaar

April 2020, de periode waar ik van start ging met deze blog. Niet wetende wat ik allemaal zou schrijven en of ik een jaar later nog bezig zou zijn. Wel, hier ben ik dus nog steeds. En ik moet zeggen, het doet enorm deugd om alles te noteren en lieve berichten van lezers te krijgen! Ook jullie geven mij steun, waarvoor dank!

Maar dus, we zijn een jaar later. Ik maakte even de balans op voor mezelf. Nooit gedacht dat 2020 zo’n jaar zou worden. Het was een jaar met ontelbare keren vallen en opstaan. Periodes met huilbuien, impulsieve beslissingen, dolle dagen, depressieve dagen, onzekerheden en kracht. Ontzettend veel kracht. Als toekomstige man en vrouw staan we nu sterker dan ooit. Misschien zeg ik dat volgend jaar weer anders hé, maar nu voelt het toch zo aan.

Wat ik nu aan het realiseren ben en ook al heb aangegeven, is dat Bram een enorm onstabiele periode doorgaat. Die periode duurt nu reeds een jaar. En dat is, sinds we samen zijn, de langste periode ooit. Als ik daar nu over nadenk, ben ik best wel trots op mezelf. Trots dat ik dit doorstaan heb zonder te denken aan stoppen. Want stoppen met Bram, daar doe ik niet aan mee. Nooit.

Moeilijk onstabiel

Wat het onstabiele leven zo moeilijk maakt, is dat je niet weet hoe het zal zijn die dag, die week, dezelfde avond,… en dat maakt het lastig en onvoorspelbaar. De stemmingswisselingen zijn er sowieso, maar ze zijn er nu wel heel frequent. Dat maakt het zo energieslorpend. Die onstabieliteit kunnen we wel even aan, maar het mag ook niet jaren aan een stuk duren. Er moet licht aan de tunnel komen en daar moeten we zelf voor zorgen. Perspectief moet er zijn.

Zach Lezniewicz

Zoals het weer

Bipolariteit is soms vergelijkbaar met het weer. Eigenlijk het ideale moment om de vergelijking te maken. Want wat voor weertje is me dat deze week! Het weer is zo afwisselend en dat is dus ook het geval bij iemand met een bipolaire stoornis. Van de ene stemming naar de andere, zonder reden, zonder aanleiding. Eerst schijnt de zon, een paar minuten later kan plots alles grauw en grijs zijn, kan de zon er dan weer doorkomen om dan te eindigen met een plotse sneeuwbui. Dus zoals het weer kan ook Bram van het ene naar het andere gaan. Soms kan Bram, zoals het weer, 5 verschillende stemmingen hebben op een en dezelfde dag.

Het licht aan het einde van de tunnel zal een lang en lastig proces worden. En dat proces start volgende week met een afspraak bij de psychiater.

Geplaatst op

World bipolar day

Vandaag, 30 maart, is het “World Bipolar Day”. Sinds dit jaar wil ik deze datum onthouden en ben ik ook van plan om deze te vieren. Want een bipolaire stoornis is niet enkel en alleen kommer en kwel. Het is iets uniek.

Ik hou van Bram zijn enorme creativiteit en denkpatroon, zijn impulsieve beslissingen (niet altijd, maar bon haha), zijn gekke ideeën, zijn opofferingen, zijn laagtes, zijn hoogtes, zijn echtheid.

Bram is de meest echte persoon die ik ken. Je weet wat je aan hem hebt en hij komt ervoor uit dat er “nen hoek af is”. Oh wat zie ik deze persoon toch zo graag!

Bipolariteit mag gerust als iets positief aanzien worden. En dat is een doel voor mij. Want ook in zijn laagtes waarin hij alle miserie van de wereld voelt, kan het ook zo mooi zijn. In die periode waardeert hij wat hij heeft en toont hij enorm veel liefde op zijn eigen manier.

Geboortedag Vincent van Gogh

Meer en meer begin ik de bipolariteit in zijn geheel te zien. Ik ervaar het als speciaal en iets wat je niet kan en mag tegenhouden. Dit is hoe Bram is en dat vind ik heel mooi. Ik ben dan ook echt voor “dienen hoek af” gevallen!

Geplaatst op

A fresh start

De laatste nacht alleen. Bram zijn project in Nederland is afgelopen en komt weer naar huis. Eerlijk? Het zal wat raar doen denk ik. 4 weken lang heb ik alleen geleefd en geslapen. Deed het eens deugd? Ja! Maar het is nu wel tijd om terug samen te zijn en samen te leven.

Ben ik bang?

Angst is iets heel raar. Iets wat je soms moeilijk kan omschrijven. Ik ben niet echt bang of angstig om opnieuw alle dagen samen te zijn en in hetzelfde stramien te hervallen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik wel schrik heb dat de grote problemen opnieuw de kop op steken. En daar moeten we iets aan doen, vind ik. We moeten ervoor zorgen dat het alcoholmisbruik onder controle blijft, dat er opnieuw naar de psycholoog wordt gegaan en dat het proces naar het zoeken van de juiste hulp zich verder zet. Ik heb daar zeker vertrouwen in, maar ik ben ook niet naïef. Er zullen altijd problemen zijn en die zullen we blijven oplossen. En de problemen die er nu zijn, zijn in mijn ogen wel groots en zeker nog niet voorbij. Maar ik heb hoop dat het na deze periode beter zal gaan en we elkaar wat terug vinden.

Analyseren

Wat ik de afgelopen 4 weken vooral gedaan heb, is alles analyseren. Eens alles op een rijtje gezet. Zo kwam ik tot de conclusie dat november en december voor mij een ware hel was. Het was overleven en dat voel ik nu wel. Ik had de weken apart echt nodig. Ik had rust nodig en er was een hoge nood aan me-time. Vroeger geloofde ik daar niet echt in, in dat me-time gedoe. Maar ik moet toegeven, het doet wel echt eens deugd haha! Ik heb vooral genoten van het zorgeloze. Ik moet niet elk moment van de dag bezig zijn met Bram en hoe hij zich voelt. Vanaf nu ga ik proberen dit ook meer los te laten als hij terug is. Mij minder opjagen in bepaalde dingen en gewoon eens aan “go with the flow” doen. Want ik merk dat ik al bijna een jaar alles in teken stel van de stoornis en dat is niet gezond. Verbetering is op komst!

Keep you posted!

Geplaatst op

RUST

Bram gaat 4 weken op uitslaap in Nederland. Dat wil zeggen dat hij tijdens de week 12 uren per dag werkt en op hotel gaat. In het weekend komt hij naar huis.

We zitten in week 3 van de 4 en we voelen allebei dat het zwaar begint te worden. Voor hem zowel fysiek als mentaal. Voor mij enkel mentaal. Ik begin hem en zijn aanwezigheid enorm te missen. Maar… ’t is bijna gedaan!

Raar om te zeggen maar de uitslaap kwam op het juiste moment. We zaten er allebei heel erg door en hadden afstand nodig. November en december waren niet onze favoriete maanden van 2020. Vooral ik had het heel lastig. Er waren te veel dingen gebeurd en ik moest dat allemaal verwerken. De eerste week van de uitslaap voelde ik rust, opluchting en de enorme last op mijn schouders, verdween. Mijn zorg was weg en ik kon op mijn gemak zijn thuis. Ik was even geen “mantelzorger” maar gewoon Flore en dat deed zó veel deugd.

Al die weken alleen zijn natuurlijk goed om na te denken, te reflecteren en het jaar 2020 eens grondig te analyseren. En ik moet zeggen dat het een top idee was om te doen.

Ik ontdekte dat ik eigenlijk al van maart 2020 bezig was met ondersteunen, begeleiden en Bram op nummer 1 te zetten in plaats van mezelf. Nu voel ik dat, dat ik al een jaar bezig ben met intens zorgen zonder aan mezelf te denken. En ja oké, je kan zeggen: is dit wel nodig? Maar ja, dat vond ik wel. Achteraf heb ik ook geen spijt dat ik mezelf wat vergeten ben maar nu wil ik het veranderd zien. En Bram ziet dat ook zo. Hij was degene die zei dat ik meer aan mezelf moest denken. Maar ik wilde niet echt luisteren. Daar breng ik nu verandering in. Ik wil meer hulp en beroep doen op andere, al dan niet, professionele mensen. Meer van mezelf afschuiven en niet te veel last op mijn schouders nemen.

Als eerste diende ik een aanvraag in tot erkenning als mantelzorger. Zelf vind ik dat heel belangrijk. Eerst en vooral om die erkenning te hebben, dat het normaal is in onze situatie dat ik echt zorg voor Bram. En ten tweede om meer rustdagen voor mezelf in te plannen, want dat is nodig. En nu durf ik dat te zeggen. Ik ben 25, werk als begeleider maar niet voltijds en zorg voor mijn geliefde. Waarom ik niet voltijds werk? Omdat dit niet haalbaar is. Ik kan niet 38 uren begeleiden en dan thuis opnieuw ondersteuning bieden. 30 uren is ideaal voor mij en ik ben daarvoor niet beschaamd om dat toe te geven.

Als tweede heb ik mij voorgenomen om meer open te zijn naar Bram hoe ik de hele situatie ervaar. Dat is moeilijk en lastig omdat Bram niet beseft hoe hij soms anders is en wanneer hij naar beneden aan het glijden is. Afgelopen weekend vertelde ik hem, met een bang hartje, dat hij mij als lief “too much for granted” neemt. Ik voelde dat hij minder moeite deed. Maar dat steek ik voor het grootste deel op zijn depressieve toestand. Zelf vond ik dat nogal zwaar en “grof” om toe te geven maar het is zo. En hij ging daar volledig mee akkoord, een pak van mijn hart! Toen ik het zei, vond hij dat zelf ook en besefte hij dit. Wow!

We zijn een nieuw jaar, dus tijd om de dingen anders aan te pakken. Ik wil meer schrijven, meer taboes doorbreken en meer vechten voor erkenning van ons! We gaan ervoor!

Geplaatst op

Hoe gaat het nu?

Het is alweer even geleden dat ik mijn laatste blog schreef. Hoe komt dat? Ik had er even mentaal geen tijd voor. Het is al lastig genoeg om alles te verwerken, laat staan om daar dan nog wat blogs over te schrijven. En de juiste woorden vond ik ook niet. Maar bon, hier zijn we met een nieuwe!

Na de boem

Na het bommetje gedropt te hebben, is er enorm veel steun betuigd geweest. Waarvoor grote dank. Echt niet normaal hoe ik iedereen moet bedanken voor de berichtjes, de virtuele knuffels, de babbels,… Het deed enorm veel deugd om dat te voelen. Om te voelen dat ik niet alleen ben. Ik zat bijna op het einde van mijn Latijn en misschien was de boem wel een hulpkreet naar steun. In ieder geval, het deed me goed. Natuurlijk waren er ook – mijn mama bijvoorbeeld 😉 – die in paniek waren. Of ik het wel allemaal aankan? Of ik het wel nog zie zitten? En of ik wel besef dat het voor de rest van mijn leven is? Ja, ja en ja! Dat zijn en blijven mijn antwoorden op die vragen. Sowieso. Ik weet ondertussen al 5 jaar dat Bram mentale problemen heeft en dat dit blijvend is. Voor de rest van ons leven. En ja oké, ik heb natuurlijk ook momenten dat het te veel is. Maar daar geraak ik wel bovenop. Dat komt wel goed. Moet ook.

Behandeling

Bram gaat nu sinds eind november naar de psycholoog. De eerste keer alleen, de rest van de sessies was ik altijd mee. Maar dit is niet voldoende. Met praten alleen lukt het niet. Ik mailde en belde alle ziekenhuizen in de buurt om een afspraak te maken bij de psychiater. Het verdict: pas na 2 of 3 maanden kon er een afspraak gemaakt worden. SHIT! Zo lang wachten?! Wat nu?

Gelukkig kreeg ik antwoord van het psychiatrisch centrum in Menen. Daar was een afspraak vrijgekomen. Oef! Ik had hoop.

Een beetje later werd mijn hoop in de vuilbak gegooid. Ik kreeg corona en zo moesten we allebei 10 dagen in quarantaine. Bye bye afspraak. Want die viel natuurlijk recht in onze quarantaine. Hoe die quarantaine verliep, kan je lezen in Boem.

Het enige wat de psychiater kon doen, was wat praten met Bram via de telefoon. Bram had gehoopt, na zijn verhaal te doen, op een tijdelijke oplossing. Die kwam er niet. De psychiater nam aantekeningen en houdt ze bij tot er een echte afspraak komt. De afspraak werd verplaatst naar januari, wat op zich wel oké was. Maar dan werd ook deze afspraak geannuleerd wegens het werk van Bram. En hopla opnieuw een domper. Hoop weg. Ik was het even allemaal verloren toen ik hoorde dat de afspraak geannuleerd moest worden. Toen had ik echt het gevoel dat we nog een zeer lange weg tegemoet gaan. Dat het nog niet gedaan is en dit nog maanden zal aanslepen.

Houd ik het nog vol?

Misschien een vraag die jullie zich afvragen. Kan hé, ik weet het niet! Wel, het is een zeer lastige periode geweest. Ik merk dat ik nu heel snel op mijn paard zit en alles aan het verwerken ben. Ook dat is zorgen voor iemand. Ik geef toe dat ik mezelf wat vergeten ben vorige maand. Dat wil ik nu goed maken. En dat gaat ook lukken. Bram moet voor zijn werk 4 weken in Nederland gaan werken. In de week gaat hij op hotel en in het weekend komt hij naar huis. Eerlijk? Het is toch een soort last die van mijn schouders valt. Even de zorg aan de kant zetten en op mezelf focussen. Natuurlijk ga ik hem missen maar ik denk dat het voor ons allebei niet slecht is om eens wat apart te zijn. Om alles wat er gebeurd is een plaats te geven en ons op andere dingen te focussen. Dus, komt goed!

Geplaatst op

Boem

Hey allemaal! Vandaag schrijf ik een moeilijk bericht. Over iets wat ons al weken bezig houdt. Iets wat ons leven aanttast, van allebei. Alleen wel op een andere manier. Eerst en vooral wil ik duidelijk maken dat Bram hier volledig achter staat, hij kwam zelf met het idee af om hierover te schrijven. Ikzelf vind het nogal zwaar om hierover te schrijven omdat er een oordeel zal geveld worden over Bram en dat is het laatste wat ik wil.

Even een situatieschets. Bram zit sinds de zomer in een depressieve periode. Aan wat merk ik dat zoal?

  • Verminderde affectie
  • Geen zin meer om te drummen
  • Meer in de zetel liggen
  • Minder contact met vrienden en familie opzoeken
  • Mindere eetlust
  • Geen zin meer om iets te doen

En dat alles begint te wegen, zwaar te wegen. We zijn december en het gaat al een paar maanden minder goed. De laatste weken gaat het zelfs slecht. Ik kan wel zeggen heel slecht. Ik was er al even van overtuigd dat hij geholpen moest worden. Sinds vandaag beseft hij dat hij hulp nodig heeft. Dat hij het zelf niet meer kan oplossen.

De boem!

Het volgende wat ik hier wil meedelen, is iets wat ik persoonlijk enorm moeilijk vind. Ik drop even een bommetje. Iets wat niet iedereen weet over Bram en al zeker niet hoe ernstig zoiets moet genomen worden. Ik schrijf hierover om eerlijk te zijn en om dat taboe te doorbreken.

Door zijn bipolaire stoornis heeft Bram nood aan iets om zijn gedachten, die steeds routeren, stil te zetten. En die nood is jammer genoeg alcohol of medicatie. Dus ja, Bram misbruikt soms alcohol. Maakt dit van hem een verslaafde? Nee. Helemaal niet. Waarom niet? Omdat hij enkel rust in zijn hoofd wilt. Als hij kan werken, heeft hij daar geen nood aan. Enkel als hij thuis zit en de tijd heel traag voorbij gaat.

Momenteel zitten we samen in quarantaine omdat ik positief getest ben op corona. We zitten in een heel slechte situatie. We kunnen niet naar buiten en Bram mag niet gaan werken. Voor hem is quarantaine een hel! Hij zit gewoon maar te wachten tot hij terug mag gaan werken. Dat zorgt ervoor dat de drang naar middelen enorm hoog is! Hij snakt naar rust in zijn hoofd. Iets wat lassen en werken normaal gezien doet. Maar nu zit hij thuis, niets te doen. Wachten tot hij zich weer nuttig kan maken. Alcoholmisbruik is hier dus een groot probleem. Een groot probleem als in: we hebben een alternatief nodig. En wel zo snel mogelijk.

• Jeremy Bishop

Ik weet dat ik met dit schrijven wat wenkbrauwen zal doen fronsen. Om er een paar voor te zijn: ja, ik ben nog steeds heel gelukkig met Bram. Ja, het is nog steeds de man van mijn leven. En ja, ik zal volgend jaar met hem trouwen :)! Alleen is ons leven niet makkelijk. En hebben we nu eenmaal grote problemen die we moeten trotseren. Maar dat maakt het boeiend en hebben we echt heel veel aan elkaar. We zijn een sterk koppel en ik weet dat we het wel zullen halen.

Maar onthoud goed: Bram is absoluut geen alcoholverslaafde. Hij heeft een probleem met alcohol, ja. Maar dat komt in orde van zodra hij de juiste hulp krijgt. Wat die hulp is, weten we zelf ook nog niet. Er is een afspraak gepland met de psychiater. Hopelijk kan zij Bram verder helpen naar een oplossing. Tot 6 januari moeten we dus vechten en strijden om die drang naar middelen te verminderen en de donkere gedachten tegen te gaan.

Dit was mijn bom en ik ben er trots op! Trots dat ik dit durfde delen met jullie. Maar lieve vrienden en familie: laat dit niet wegnemen dat Bram ook gewoon eens eentje kan en mag drinken en dat dit geen probleem is. Maar dat het op dit moment wel een probleem vormt wegens het diepe dal waar hij zich momenteel in bevindt. Ik hoop dat ik hier vooral een eerlijke kant heb kunnen tonen van iemand met een bipolaire stoornis. En dat het heel hard kan zijn. Dat we geen gewoon koppel zijn, en we tegen veel demonen moeten vechten. Maar dat we heel bijzonder zijn samen. En eerlijk? Ik zou voor geen goud in de wereld willen wisselen van man!

Vragen, opmerkingen of bedenkingen? Let me know!

Geplaatst op

Op zoek naar hulp #part3

Oh yes, zo blij dat ik hierover kan schrijven. We zitten al aan part 3, mensen! Het ging plots wel snel. En gelukkig maar.

Het heft in eigen handen

Deze week heb ik beslist om het heft in eigen handen te nemen. Ik nam contact op met een psycholoog om te vragen of Bram ook op gesprek kon komen zonder voorschrift. Ze zei dat het lukte, maar niet aan laag tarief en dat Bram maar recht heeft op 4 sessies. Niet zo ideaal dus. Ik raapte wat moed bijeen en belde zelf naar de huisdokter. Mijn stem trilde en ik stond op het punt om te wenen. Waarschijnlijk omdat het genoeg geweest was en we echt op het laatste van ons Latijn waren. Maar het is gelukt! Bram mocht een briefje ophalen waarop stond dat hij psychologische hulp vroeg omwille van een depressieve dip. Halleluja! Nu kunnen we verder. De volgende stap naar een betere periode!

The next step

De afspraak met de eerstelijnpsycholoog staat vast. Blij dat die stap gezet is. Bram staat ook effectief achter het idee en wilt gewoon zo snel mogelijk uit die negatieve spiraal geraken. En nu kunnen we eindelijk verder, kunnen we eraan werken met professionele hulp. En het is niet erg om dat toe te geven, dat moet vind ik. Hier dan ook efkes wat taboe doorbreken eh 🙂 hashtag mentale gezondheid!

• Austin Chan

Wat is een eerstelijnpsycholoog?

Ik had daar nog niet van gehoord. Maar ik vind het idee wel top en ideaal voor onze situatie! Het concept is dat je zomaar met iemand, de psycholoog dus, kan praten als je even een dip hebt. Het is dus iemand waar je tijdelijk beroep op kan doen. Waarom is dit dan ideaal in deze situatie? Wel, de eerstelijnpsycholoog gaat samen met de patiënt op zoek naar een psycholoog die bij hem past. En dat is exact wat we nodig hebben! Allez wat Bram nodig heeft. Ik praat nogal in de “we” vorm omdat we hierin precies echt een team zijn. Een team dat vecht tegen de stoornis. We bespreken ook samen heel veel en dat is goed. Heel goed zelfs.